'Dark Shadows' (2012) - Argi gutxi hainbeste itzalen artean

Tim Burton eta Johnny Deppek proiektu berri batean batera parte hartzen duten bakoitzean proiektu horrekiko interesa pizten zait. Hala ere, 'Dark Shadows'-ekin zalantzak izan nituen hasieratik. Pelikularen trailerra ez ninduen gehiegi konbentzitu, hala ere, pelikulari aukera bat ematea erabaki nuen.

Barnabas Collins (Johnny Depp) emakume okerrari bihotza apurtzen dioen gazte aberats bat da. Emakumea sorgin bat da, Angelique Bouchard (Eva Green); eta jeloskor Barnabas banpiro batean bihurtu eta hilobi batean bizirik lurperatuko du zigor gisa. 200 urte inguru pasa ondoren, 1972.urtean konkretuki, Barnabasek hilobitik ihes egitea lortzen du, berarentat guztiz ezezaguna den gizarte batean esnatuz.

Orokorrean pelikula nahiko eskasa edota ahula iruditu zait aspektu desberdinetan: garra gutxi, aktoreen artean kimika eskasa eta une "burtonianoetan" magia gutxi. Pelikulak bisualki itzaletan asmatu egiten duen arren, une argitsuetan huts egiten du. Muturrekoak diren bi garaien arteko konparaketa ez du espero nuen eta seguruenik aurreikusten saiatu diren efektu komikoa lortzen. Gainera, gidoiari dagokionez zenbait hutsune dituela iruditu zait. Adibidez; pelikulak beldurra, komedia eta maitasuna nahasten ditu baina ez du genero zehatz baten alde apostu egiten, hori dela eta pelikulak planteatzen dituen gatazka desberdinak indarra galtzen doaz metrajea aurrera doan heinean. Pertsonaiak ez daude ondo definituta, eta horrek ikuslearen inplikazio emozionala lortzea zailagoa izatea eragiten du. 

Amaitzeko, bada pelikuletan elementu bat niretzat garrantzi berezia duena: soinu banda. Tim Burton Danny Elfman-ekin errepikatzen du "Dark Shadows"-en. Kolaborazio honetatik emaitz bikainak lortu dituzte behin baino gehiagotan, hala ere, oraingoan ez hainbeste. Pelikularen soinu bandan 1970ko hamarkadaren abesti bikainak entzun ditzakegu, baina horretara mugatzen dira, hau da, abesti onak dira bai, baina ez diote istorioari ezer berri gaineratzen. Pertsonalki pentsatzen dut edozein soinu bandetan letradun abestiak sartzeko intentzioa badago, hauek zerbait berri gaineratu behar diotela istorioari, letraren bidez zerbait berri adierazi eta ez soilik abestia gustuko duzulako edota ospetsua delako bertan jarri. 

Orokorrean pelikula ikuserraza da, Johnny Depp-ek duen karisma ezin daiteke eztabaidatu. Hala ere, faltan botatzen dut Sleepy Hollow edota Edward Scissorhands bezalako pelikulak zuzendu zituen Tim Burton. Esan bezala, argi gutxi hainbeste itzalen artean.

Azpitituluak euskaraz: Dark Shadows (2012)

'Melancholia' (2011) - Boteretsua eta nahasia aldi berean

Lars Von Trier zuzendariak ikuslearen sentimenduak ondo maneiatzen dituela iruditu zait beti. Bere egunean aurkeztu zituen "dogma" printzipioak behin baino gehiagotan alde batera uzten dituen arren, zuzendari eraginkorra iruditzen zait. Ez dut bere filmografia osoa ikusi, baina gaur arte ikusi ditudan pelikulak ezin izan ditut ahaztu.

Zuzendari daniarrak, esan bezala, ikuslearen sentimenduekin jokatzen daki. Ikuslea istorioaren parte izatea bilatzen du beti. Kamara eskuan hartuta, pertsonaien errealitatera hurbiltzen gaitu, zenbaitetan inprobisatuta diruditen elkarrizketak ikusten ditugu eta aktoreei askatasuna ematen die zuzendariak. Batzuetan hautatutako grabaketa erak zorabiatzen duen arren, funtsezko elementua da ikuslea kontatzen ari den horretan inplikatuta sentiarazteko.

"Melancholia" pelikula boteretsu eta nahasia da aldi berean. Pelikula bi atal nagusietan banatuta dago. Lehenengo atala Justine-i dagokio, Kirsten Dunst aktoresari. Atal honetan zehar kolore epelak dira nagusi, pertsonaiaren hoztasun edota bipolaritatearekin (?) kontrajarriz. Ez dakigu benetan zer gertatzen zaion Justine-i, hori bai, beldurra duen pertsona dela dakigu. Gertatu daitekeenaren beldur, eta bere buruaren beldur. Bestetik, Claire dugu, Justinen ahizpa. Bigarren partea Clairen ezinegona eta "Melancholia" planeta eta Lurraren arteko kolisioan oinarritzen da. Justine ez bezala, Claire pertsona hurbila da, inguruan dituen horietaz kezkatzen da. Baina bere ahizpa bezala, beldur da. Duen guzti hori galtzearen beldur. 

Eta horrela sentitzen da ikuslea. Zuzendariak ihesbiderik gabeko toki batean kokatzen gaitu. Pelikulak sarrera bat du, formaren aldetik argazkigintzatik hurbil dagoena eta gertatuko diren zenbait ekintza aurreikusten dituena. Von Trierrek nahastuta sentiarazi nau, esperantzatik gabe, pelikula nahiko depresiboa baita. Baina konfusio hori, zenbait uneetan hipnotizatu egin nau, bere "Melancholia"-ren irudiak boteretsuak direlako.